ฐากูร หมายถึง [ถากูน] (แบบ) น. รูปเคารพ, เทพเจ้าที่นับถือ; ใช้เสริมท้ายชื่อคนที่มีชื่อเสียง เช่น โควินทฐากูร ชื่อผู้แต่งคัมภีร์กาพย์กลอน. (ส. ?กฺกุร).
[ถาน] น. ที่ตั้ง เช่น ฐานทัพ ฝีตั้งฐาน, ที่รองรับ เช่น ฐานพระพุทธรูป.(ป.).
[ถานกอน] (ไว) น. ที่ตั้งและเครื่องทําให้เกิดเสียงในการพูด.
น. ฐานรองชั้นล่างสําหรับรองฐานอื่น มีหน้ากระดานและลวดท้องไม้.
น. ฐานรูปเชิงบัวหน้ากระดาน.(รูปภาพ ฐานเชิงบาตร)
น. ฐานรูปสมมุติจากสิงห์แบก, ฐานสิงห์ ก็เรียก.(รูปภาพ ฐานเท้าสิงห์)
น. ฐานบัวหน้ากระดานบัวควํ่าบัวหงาย.
น. โครงสร้างตอนล่างสุดที่รองรับอาคารหรือสิ่งปลูกสร้าง; (กฎ)ส่วนของอาคารที่ใช้ถ่ายนํ้าหนักอาคารลงสู่ดิน.